Söz verdim…

Söz verdim…
Umuda yelken açmışken geceden kalma özlemlerimde,
unutmuşken senden kalanları
Dur demişken yüreğimdeki koca çırpınışlarına
Ne olur girme düşüncelerime yorma beni…

Söz verdim senden sonra hayata…
Söz verdim deli sevdalara atmak için sabırsızlanan yüreğime.
Kalman için ömür boyu derinlerinde gözlerimin sızlatma duru bakışlarını!
Ne olur zorlama seni bitiren zihnimi.
Bıraktığın kırıntılarını yok etmişken sevdanın
Açma kollarını sana uzak bu bedene.

Değil miydin?
Sana deli özlemlerimi sunarcasına dokunuşlarımı iten!
Bir omuz sıcaklığındaki şefkatime sığınmayıp
Kurtulamayacağın boşluklara soluksuz dalıp giden!
Sadakat denizimde büyüttüğüm sevdama sahip çıkmayıp
Bir türlü çözemediğim o kahrolası suskun haykırışlarınla beni derbeder eden!

Peki şimdi…neden?
Dur! yeter..! yoruldum artık..!
Dedim ya söz verdim…
Tek başına özgürlüğün tadını çıkarmaya
Değer vermemeye fazlasını haketmeyen insanlara
Yüreğime söz verdim artık onu kandırmayacağıma yalan aşklarla…

Yitirmeden aşka olan saygımı
Çık git düşüncemden!
Sana tuzlu bedenim çok yorgun ve durgun…
Kalmadı takati yüreğimin!

Daha kaç yangın sönecek bu yürekte emin değilim…

relativista