zehirli mutsuzluk

Yurdumdan dostumdan uzak
Tam bir gurbet ülkesi
İnsanı boğan bir sıcak
Güneş batınca duyulur insan sesi

Yağmurları kumdan buranın
Gülleri ise kaktüstür
Yalnızlık kokarken her yanın
Anılarını savuran serap tek süstür

Umutlar devşirip uzak yerlerden
Tüketmedim içimdeki baharı
Sizi saran bu karamsarlık neden
Öfkeniz yıkacak sanki dağları

Anladım cennet ve cehennem insanın içinde
Asıl gurbet yürekte yaşanıyor
Çıksan aya dünyayı terk etsen de
Şükürsüz kalp insana mutsuzluk zehrini pompalıyor